Vandaag wil ik de ziektegeschiedenis van mevrouw Smits uit Eindhoven met u bespreken. Om haar anonimiteit te waarborgen, gebruik ik uiteraard een gefingeerde naam. Mevrouw Smits voelde zich vorig najaar al enige tijd onwel. Ze had last van algehele malaise en kortademigheid. Haar huisarts constateerde een longontsteking. Mevrouw stopte direct met roken. De ontsteking bleek echter erg hardnekkig. Ook na twee kuren met antibioticum was mevrouw nog steeds ziek.
De huisarts liet daarom een longfoto maken. Daarop waren inderdaad nog steeds ontstekingsverschijnselen te zien. Om die reden stuurde de huisarts mevrouw door naar de longarts. Er volgde een spannende tijd van veel onderzoeken. Allereerst deed de longarts een bronchoscopie. Dat is een onderzoek waarbij hij met een kijker ( een scoop) in de luchtwegen ( de bronchiën) kijkt. De longarts was zo in staat de boosdoener te vinden. Hij stuitte op een obstructie dat een gezwel in de luchtweg in de long bleek te zijn.
Het volgende onderzoek dat de longarts deed, was een mediastinoscopie. Dat is een scopie (oneerbiedig gezegd: het nemen van een kijkje) in het mediastinum. Het mediastinum is de ruimte tussen de longen. Het ligt achter het borstbeen. Om dat mediastinum te kunnen onderzoeken, werd mevrouw onder narcose gebracht. Vervolgens werd een sneetje van een centimeter of drie gemaakt aan de bovenkant van haar borstbeen. Met een starre scoop, bekeek de longarts de lymfeklieren in het mediastinum. Ook nam hij stukjes weefsel weg, voor nader microscopisch onderzoek.
Hij was op zoek naar eventuele uitzaaiingen. Immers als er uitzaaiingen zouden zijn, zou er een heel ander beleid gevoerd moeten gaan worden om mevrouw Smits te redden. Dan zou een operatie niet mogelijk zijn. Dan zou er eventueel bestraald kunnen worden. De zogeheten radiotherapie. Afhankelijk van het soort gezwel wordt chemotherapie toegepast. Dat is een therapie met medicijnen die vaak via een infuus toegediend worden. Meestal moeten patiënten een of meerdere keren per week, gedurende een aantal weken naar het ziekenhuis, om die medicijnen toegediend te krijgen. De duur van de kuur of kuren is afhankelijk van het soort gezwel en de conditie van de patiënt. Radiotherapie en chemotherapie zijn ervoor om te zorgen dat de woekering van kwaadaardige kankercellen gestopt of afgeremd wordt.
De longarts vond gelukkig geen uitzaaiingen bij mevrouw Smits. Vervolgens onderzocht de longarts of mevrouw Smits een verwijdering van de zieke long zou kunnen doorstaan. Dat deed hij door haar longfunctie te onderzoeken. Ze moest de zogenaamde blaastest doen. Daaruit bleek dat haar gezonde long sterk genoeg was, om het gemis van de andere long aan te kunnen. Daarom werd de beslissing genomen: de zieke long met het kankergezwel zou operatief verwijderd worden.
U kunt zich voorstellen hoe belastend deze onderzoeken en deze operatie fysiek voor iemand zijn. Om nog maar niet te spreken van de enorme emotionele druk die er ontstaat op de patiënt en de naaste omgeving.
Mevrouw Smits onderging het onderzoeken en de operatie met veel optimisme en levensmoed. Ze doorstond de ontberingen wonderwel. Maar - toen alle leed geleden leek, het kwaadaardige gezwel succesvol verwijderd was en mevrouw goed herstellende leek, gooiden pijnen roet in het eten. Mevrouw Smits bleef verschrikkelijk veel pijn houden aan het drie centimeter grote litteken boven haar borstbeen, van de mediastinoscopie. Ook was na drie maanden de pijn van het vijfentwintig centimeter lange litteken onder haar linkerborstkas, van de verwijdering van de zieke long, nog steeds bijna ondraaglijk. De pijnen waren zo hevig dat ze niet eens een deken over zich heen kon verdragen. Zij kon haar arm- en schouder nauwelijks bewegen. Ze had dan ook moeite met inslapen en doorslapen.
Ook leek ze last te hebben van spierpijnen daar waar de operatie had plaatsgevonden. Mevrouw Smits kon haar linkerarm en haar linkerschouder praktisch niet bewegen. Dat een patiënt dergelijke klachten heeft na zo'n zware operatie komt vaker voor. Want tijdens zo'n operatie trekt de chirurg, bij het aanbrengen van de hechtingen, bepaalde spieren naar elkaar toe.
Ten einde raad kwam zij afgelopen voorjaar op mijn spreekuur. Met behulp van acupunctuur werden haar littekenpijnen al snel minder. Al na een viertal, overigens zeer intensieve, behandelingen, waren de pijnen geheel verdwenen. Ze zijn tot op heden ook niet terug gekomen. Met behulp van acupressuur kon ik de beweeglijkheid van de linkerarm en- schouder geheel herstellen. Mevrouw Smits is van de zomer dan ook heerlijk met vakantie geweest. Binnenkort komt zij weer voor haar maandelijkse “onderhouds”-behandeling.