Mevrouw Rovers (gefingeerde naam) kwam vier jaar geleden voor het eerst op mijn spreekuur. Ze was toen 25 jaar en sportinstructrice in een fitnesscentrum in Eindhoven. Op 15-jarige leeftijd had ze suikerziekte gekregen: jeugddiabetes. Zo'n ziekte op zich is al een drama voor een meisje van die leeftijd. Maar het werd verergerd doordat ze op weg was een topatlete te worden. De mensen die er verstand van hadden, zeiden dat ze absoluut een Olympische sporter zou worden. Echter dat zat er met deze vorm van jeugddiabetes niet meer in. Toch leerde ze leven met deze enorme teleurstelling. Ze volgde een dieet en was heel trouw aan de medicatie. Ze maakte haar opleiding tot sportinstructeur aan het CIOS af en begon met plezier aan een loopbaan als sportinstructeur. Vreemd en vervelend was dat ze zich regelmatig erg beroerd voelde. Ze had dan last van misselijkheid, braken en soms van diarree. Verder kreeg ze dan jeuk en rode vlekken op haar huid. De klachten waren vaak zo ernstig dat ze van haar werk moest verzuimen. Meestal duurden de klachten een dag of drie.
De huisarts vond het opmerkelijk dat tegelijkertijd haar bloedsuikerwaarden goed waren. Last van de suikerziekte kon het dus niet zijn. Maar wat dan wel? Hij stuurde mevrouw Rovers door naar de internist. Die constateerde: “op mijn gebied is er niets aan de hand”. De huisarts stuurde haar verder naar de allergoloog. Samen met hem ontdekte mevrouw Rovers dat ze vooral problemen kreeg na het eten van gebak. Terwijl ze echt alleen maar suikervrij gebak at. Ook realiseerde ze zich ineens dat de klachten vooral optraden na het eten van eieren. Of deze nu gekookt of gebakken waren of verwerkt in een gerecht, dat maakte niet uit. De allergoloog constateerde een allergie voor kippeneieren.
Deze diagnose had meer consequenties dan alleen het niet meer mogen eten van eieren of gerechten waar eieren inzitten. Omdat mevrouw Rovers als suikerpatiënt in de risicogroep valt, werd ze jaarlijks uitgenodigd voor een griepprik. Mevrouw Rovers realiseerde zich ineens dat ze enkele jaren daarvoor na de jaarlijkse griepprik erg ziek was geworden. Zo erg dat ze daarna die prik nooit meer was gaan halen. Ze dacht toen dat ze van de vaccinatie zo ziek geworden was. “Dan maar gewoon griep”, had ze al die winters gedacht, als ze weer eens griep kreeg. De allergoloog trok echter de conclusie dat de allergie voor kippeneieren de nare reactie op de vaccinatie had veroorzaakt. Een reactie die mevrouw Rovers voor griep had aangezien en waardoor ze de zin van vaccinatie niet meer had ingezien. Deze gegevens veroorzaakten een dilemma. Enerzijds mocht mevrouw Rovers absoluut niet meer gevaccineerd worden want in een griepvaccin zitten kippeneistoffen. En daar werd ze ziek van. Anderzijds liep ze door haar suikerziekte een extra risico op complicaties als ze griep zou krijgen.
Via een van haar vriendinnen kwam ze bij mij terecht met de vraag of acupunctuur zou kunnen voorkomen dat ze komende winter weer griep zou krijgen. Ik antwoordde haar dat de Wereld Gezondheids Organisatie al in 1979 een lijst opgesteld had van aandoeningen waarbij acupunctuur effectief is. Onder andere bij: verkoudheid en griep, bronchitis, hooikoorts/allergie, astma, hyperventilatie en bijholte - en keelontstekingen. We besloten het erop te wagen en te proberen met behulp van Chinese kruiden en acupunctuur de jaarlijkse griep te voorkomen. Het resultaat was positief. Mevrouw Rovers heeft de afgelopen vier winters geen griepklachten gehad.
We weten inmiddels dat een van de effecten van acupunctuur is, dat onze weerstand sterk verbetert. We kunnen acupunctuur eventueel ook combineren met Chinese kruiden of voedingssupplementen. Die combinatie geeft de weerstand nog een extra zetje. Daardoor kunnen we vaak voorkomen dat we griep krijgen. Acupunctuur zou dan ook een uitkomst kunnen zijn voor personen die geen griepprik kunnen krijgen of voor mensen waar een griepprik gevaarlijk voor is. Zoals mensen met een allergie voor kippeneieren, vrouwen in de eerste drie maanden van hun zwangerschap en babies jonger dan 6 maanden.