Mevrouw Janny Nelissen (gefingeerde naam) kwam een jaar of drie geleden voor het eerst op mijn spreekuur. Ze leed aan een depressie. Janny is 53 jaar en ze werkt als secretaresse bij een groot bedrijf. Ze is getrouwd met Peter die een drukke baan heeft als verzekerings-en hypotheekadviseur en daardoor ’s avonds veel op pad is. Ze hebben drie studerende kinderen die niet meer thuis wonen.
Een jaar of vijf geleden gebeurde er in korte tijd veel naars in het leven van Janny en haar gezin. Janny’s moeder overleed op 72-jarige leeftijd, na een lang en slopend ziekbed. Drie maanden later stierf haar vader aan een longontsteking. Vader zei telkens: “ik ga naar ons mam toe”. Hij had er geen zin meer in. De huisarts en de longarts waren ten einde raad. Volgens hen zou vader absoluut niet zo ziek hoeven te zijn, als hij maar beter wilde worden. Maar het leek alsof de medicatie niet aansloeg omdat vader: “naar ons mam toe wil”. Alle kinderen en kleinkinderen waren volgens vader goed terecht gekomen. Hij vond dat hij niet meer nodig was en dat zijn taak erop zat. Zes weken na de eerste verkoudheidsverschijnselen overleed vader.
Alsof dit nog niet genoeg was, kwam een half jaar later Peter’s moeder te overlijden. Heel onverwacht stierf zij aan een hartstilstand. Janny had het nooit zo goed met haar eigen moeder kunnen vinden. Ze had in Peter’s moeder de warmte gevonden die ze bij haar eigen moeder altijd gemist had.
Janny begon zich in die periode steeds akeliger te voelen. Ze kreeg last van slapeloosheid. Ze kon zich steeds slechter op haar werk concentreren. De krant of een boek lezen lukte haar ook niet meer. Ook haar favoriete tv-series konden haar niet meer boeien. Als klap op de vuurpijl gingen haar kinderen vervolgens een voor een het huis uit omdat ze in Utrecht en Groningen gingen studeren. Janny voelde zich steeds waardelozer en steeds meer overbodig. Ze begon zich terug te trekken. Ze ging niet meer naar feestjes en verjaardagen en haar vriendinnen zagen haar niet meer. Uiteindelijk meldde ze zich ook ziek. Janny kreeg het werk wat ze altijd met veel plezier gedaan had, niet meer voor elkaar. Ze had ook nergens meer zin in en beleefde nergens meer plezier aan. Ze probeerde dit met smoesjes te verbergen want ze vond het vooral voor Peter en de kinderen erg vervelend dat ze zo gedeprimeerd deed. Janny begon in die periode ook steeds slechter te eten. Ze viel dan ook kilo’s af. De huisarts stelde de diagnose: “depressie”. Janny kreeg anti-depressiva en ging naar een psycholoog voor gesprekstherapie. Eén van Janny’s vroegere collega’s was ook eens een periode depressief geweest. Peter zocht contact met haar om eens te vragen hoe zij uit de depressie was geraakt. De collega gebruikte ook anti-depressiva en was ook in gesprekstherapie gegaan: het bekende en beproefde pillen en praten dus. De ex-collega had echter ook acupunctuur geprobeerd. Zij had de indruk dat haar genezingsproces sterk versneld was door de acupunctuurbehandelingen.
Door deze berichten, wendde Janny wendde zich tot mij. Ze had zoiets van: “baat het niet, het schaadt ook niet”. Ze was alleen wat huiverig voor de naaldjes. Die vielen haar in ieder geval erg mee. Ze waren zo klein dat Janny ze niet of nauwelijks voelde. Bovendien vond ze de behandelingen op zich al erg rustgevend. Ze doezelde vaak lekker weg en soms viel ze op het verwarmde, zachte behandelbed in slaap. Na haar eerste behandeling zei ze dat ze in tijden niet meer zo lekker had geslapen.
Tot haar verrassing verliep haar ziekteproces ongeveer zo als haar oud-collega haar had geschetst. Ook Janny begon al na enkele behandelingen veel beter in- en door te slapen. Ook bij Janny was haar interesse in mensen en dingen na een behandeling of tien al weer veel beter. Janny kon een maand of vier later weer voorzichtig aan het werk. Na ongeveer een half jaar was Janny praktisch weer de oude. Intussen had ze in samenspraak met haar huisarts de de anti-depressiva afgebouwd. Ze komt af en toe terug voor wat zij: “mijn onderhoudsbehandeling” noemt. Het gaat op dit moment uitstekend met Janny en haar gezin.