Door het droge weer van de afgelopen weken was het een ramp voor hooikoortspatiënten, ook voor mij. Helaas kan ik mezelf niet zo makkelijk prikken want ik kan niet overal even gemakkelijk bij. Vaak neem ik niet de tijd om naar een collega te gaan. Ik geef een slecht voorbeeld, ik weet het! De vorige keer had ik het met u over Rob van 12 jaar. Rob heeft hooikoorts. Maar door acupunctuur heeft hij er nu veel minder tot geen last meer van. Ik wil deze week ook weer stilstaan bij een jonge patiënt met hooikoorts.
Deze patiënt is Thomas (gefingeerde naam). Thomas is 18 jaar en zit nu in de zesde klas van het vwo. Afgelopen maandag is ook voor hem het centrale examen begonnen, met Nederlands en wiskunde. Maar Thomas heeft last van een heftige vorm van hooikoorts. Hij is allergisch voor zo’n beetje alle pollen die er van januari tot en met september door de lucht zweven.
Wat is hooikoorts nu eigenlijk? Hooikoorts is een allergische reactie van de slijmvliezen van je neus en je ogen op het stuifmeel van grassen, struiken en bomen. We noemen stuifmeel ook wel “pollen”. De neusklachten die optreden bij hooikoorts lijken op die van een verkoudheid. Je ogen voelen branderig aan en tranen. Je oogleden zijn vaak gezwollen en je bent overgevoelig voor licht. Ook kan de huid rond je mond en ogen gezwollen zijn. Thomas is allergisch voor de hazelaar die in januari begint te bloeien en voor de ganzevoet en de bijvoet die in september nog bloeien. Én voor alles daar tussenin.
Voor veel jongeren is het in april, mei en juni lastig om hooikoorts te hebben. Het is dan het top-hooikoortsseizoen en dan moeten veel jongelui eindexamen doen of blokken om (toch nog) over te gaan. Eindexamen doen als je slecht slaapt en met tranende ogen achter de opgaven zit, is geen pretje. Als het dat al ooit was, natuurlijk!
Twee jaar geleden nog wilde de lerarenvergadering van Thomas’ school hem naar de havo sturen. Ze geloofden zijn verhalen over de last die hij van hooikoorts had niet of niet helemaal. Ze vonden zijn resultaten onder de maat en dat waren ze trouwens ook, maar niet omdat hij het niet kon. Het was de hooikoorts waardoor hij niet kon slapen, lezen en studeren. De leraren vonden die verhalen wel erg ver gaan en geloofden hem en zijn ouders eigenlijk niet. Ze dachten dat hooikoorts zo erg toch niet kon zijn. Ze vonden ook dat Thomas veel te veel verzuimde. Eigenlijk dachten ze dat hij niet zo gemotiveerd was en dat hij hooikoorts-smoesjes ophing om lekker te kunnen spijbelen. Overigens snap ik die achterdocht best. Tenminste als ik de verhalen van mijn eigen kinderen (achteraf) soms hoorde…
Thomas’ moeder kwam toen ten einde raad met hem bij me. Het was begin april. Thomas was erg ziek van de hooikoorts. Hij had het zo benauwd dat hij bijna niet meer sliep. Hij kon bijna niet uit zijn ogen kijken zo gezwollen waren ze. Studeren ging helemaal niet want hij zag de lettertjes nauwelijks. Zijn grote hobby honkbal, kon hij ook al maanden niet meer beoefenen. Van de medicijnen van de huisarts werd hij alleen maar suffig, ze hielpen verder eigenlijk niet. Na een behandeling of zes ging het steeds beter met Thomas. Eind april kon hij weer studeren en, wonder boven wonder: hij redde het om over te gaan! Half mei waagde hij het weer om te gaan honkballen. Ook dat ging redelijk, maar hij merkte wel dat als hij veel buiten was, hij dan wel weer eerder aan een behandeling toe was. Op maandagmorgen begon zijn school altijd wat later. Daarom kwam hij na een competitiezondag op maandagochtend altijd even langs om te “prikken”. Pijn deed het niet volgens hem (net als volgens de meeste van mijn patiënten) en hij kon weer even lekker uitrusten op het zachte verwarmde behandelbed. Dat was volgens hem “uitstekend” voor zijn spieren en zijn ontspanning na een heftige sportdag.
Sindsdien laat Thomas het niet meer aankomen op het hooikoortsseizoen en begint hij in november met zich regelmatig te laten behandelen. Dat werkt. De laatste twee jaar is hij praktisch klachtenvrij. Ik denk dan ook dat hij zijn examen mooi gaat halen.