In mijn vorige twee columns vertelde ik u al dat ik afgelopen oktober een studiereis maakte naar Peking. Ik liep stage en college aan het Internationale Acupunctuur Trainings Centrum in Peking. Dit centrum is een onderdeel van de Universiteit voor Traditionele Chinese Geneeskunde. We waren met een groepje van 7 Nederlanders onder leiding van de beroemde internist en acupuncturist professor Qian. Mijn reisgenoten zijn allen docenten aan een Nederlandse opleiding voor acupunctuur.
Meestal werden we 's-morgens om half acht door een busje opgehaald van ons hotel. Rond acht uur waren we dan op de universiteit waar we in de polikliniek mochten kijken hoe de Chinese artsen hun patiënten met acupunctuur behandelden. Naarmate de tijd vorderde mochten we ook zelf patiënten behandelen onder het vaak goedkeurende oog van de Chinese opleiders. Zij vertelden ons dat in hun ogen Nederlandse en Scandinavische artsen vaak goedopgeleide acupuncturisten zijn. Dit in tegenstelling tot veel andere nationaliteiten.
We werden telkens in twee groepjes gesplitst zodat we niet met zeven man naar een patiënt zouden staan kijken. De Chinese artsen werken op de poli in een ruimte met een bed of vijf. Deze behandelplekken worden van elkaar gescheiden door een gordijn. Een verschil met de Nederlandse situatie is, dat de Chinese patiënten een kijkje bij elkaar nemen en een praatje met elkaar maken tijdens de behandeling. Er wordt veel gelachen en het is er vaak erg gezellig. Je merkt ook dat acupunctuur voor Chinezen niets bijzonders is en dat ze weten dat het geen pijn doet. Er heerst een gemoedelijke sfeer, alsof je bij de dorpskapper binnenstapt.
De meeste patiënten komen enkele malen per week om zich te laten behandelen. Dat is ook een verschil met de Nederlandse situatie. Bij ons kunnen patiënten meestal maar een keer per week komen omdat hun de tijd vaak ontbreekt voor meerdere behandelingen per week. Terwijl dat in bepaalde situaties wel beter zou zijn. Bijvoorbeeld als een patiënt een beroerte had of als patiënten klachten hebben als migraine, RSI of misselijkheid tijdens een bestraling.
In de twee weken dat we daar waren, zagen we een meneer Wu (gefingeerde naam) een keer of vijf. Meneer Wu kwam met de klacht dat hij veel pijn had aan zijn linkerknie. Bij het lichamelijke onderzoek kon je duidelijk zien dat de knie erg gezwollen en blauw was. Meneer kon daardoor bijna niet meer lopen en slapen ging ook al niet vanwege de pijn. Maar wat hij nog het ergste vond, was dat hij zijn knie niet meer kon buigen. En dat was voor hem heel belangrijk: hij was boeddist. Hij mediteerde minimaal een half uur per dag in de lotushouding. Maar dat ging nu niet meer door die pijnlijke knie. De Chinese collega behandelde hem met klassieke acupunctuur. Dat wil zeggen met minuscuul kleine naaldjes die op bepaalde plekken van het lichaam zachtjes worden ingebracht. Dat zijn de acupunctuurpunten die corresponderen met de aandoening. In dit geval een zere, gezwollen, ontstoken knie. Toen meneer Wu na de eerste behandeling, later in de week terug kwam, was de zwelling al ietsje minder geworden en de pijn ook. Na de vijfde behandeling was er opvallend veel minder zwelling, de blauwe kleur was bijna weg en de pijn was sterk verminderd. Vorige week sprak ik mijn Chinese collega telefonisch. Hij vertelde dat meneer Wu inmiddels niet meer komt, omdat hij weer gewoon kan mediteren: de knie is genezen.
Meestal duurde het spreekuur tot een uur of half twaalf. We aten dan vaak op de universiteit. 's-Middags hadden we dan regelmatig college van gerenommeerde hoogleraren in de traditionele Chinese geneeskunde. In China is traditie erg belangrijk. Maar het mooie is, dat zij eeuwenoude gegevens weten te combineren met de modernste wetenschappelijke inzichten. Dat geeft indrukwekkende resultaten. Vooral als het gaat om pijnbestrijding en de bestrijding van ontstekingen zoals bij reuma, artrose en bij een tennisarm. Maar ook zijn er inmiddels positieve resultaten bekend bij de ziekte van Parkinson, bij de behandeling van onvruchtbaarheid en bij reageerbuisbevruchting.